جلوه های یزدانی 1

جلوه های یزدانی (1)

شاعر: مصطفی یزدانی

سر شناسه                       : یزدانی، مصطفی، 1353-

عنوان و نام پدید آور          : جلوها های یزدانی (1) / شاعر مصطفی  یزدانی.

مشخصات نشر                 : ورامین: دوقلوها، 1396.

مشخصات ظاهری            : 105 ص.؛ 5/14 * 5/21 س م.

شابک                            : 80000ریال9–31–6432-600–978

وضعیت فهرست نویسی     : فیپا

موضوع                         : شعر فارسی – قرن 14

موضوع                         : Persian poetry – 20 th century

رده بندی کنگره               : 1395 8 ج  436 ز / 8365 PIR

رده بندی دیویی               : 62/1 فا 8

شماره کتابشناسی ملی       : 4664947

ناشر: دوقلوها

شاعر: مصطفی یزدانی

چاپ اول: 1396

شمارگان: 1000

شابک:9 - 31- 8739- 600 - 978

قیمت : 8000 تومان

همه ی حقوق محفوظ است

حضرت رحمان...........................................................7

مقصد جاودان.............................................................8

پناه بی پناهان.............................................................9

ناخدای جان...............................................................10

لقاء یار....................................................................11

ناله دل.....................................................................13

نگارستان.................................................................15

زیباترین پیام.............................................................16

جایگاه انس...............................................................17

نصیحت نامه.............................................................18

عشق ظاهری............................................................20

راه آشنا...................................................................21

نوای آشنا.................................................................23

درد بی دردی............................................................24

مرور......................................................................25

یکلحظه شیدایی..........................................................26

لطف خدا..................................................................27

آهنگ دوران..............................................................28

صبوری کن..............................................................29

سوغات روزگار.........................................................30

شاهد خیال................................................................31

بازی شر..................................................................32

بیداد دل....................................................................33

صورت خیال.............................................................34

منظور نظر...............................................................36

جهان سرا.................................................................37

ریشه در تاریخ...........................................................38

عید نوروز................................................................40

سلام ایران................................................................41

سکوت بی نیازی........................................................43

به یاد حضرت فاطمه (س)............................................44

حجت                                   ...................................46

چهره سرنوشت..........................................................47

حریم سوگواری.........................................................49

صواب دل...............................................................50

نقش جان ................................................................51

پیام زندگی...............................................................52

هوای آشنا................................................................53

شکوه آسمانی............................................................55

لحظه اعجاز.............................................................46

چراغ راه.................................................................57

لطف مستی...............................................................58

نشان معرفت.............................................................59

مکتب شهادت............................................................60

طفل معصوم..............................................................61

یا علی (ع)................................................................62

شیعه یعنی.................................................................63

راز و نیاز دل............................................................64

همنشین معرفت..........................................................66

عشق بری.................................................................67

محرم راز.................................................................68

خرده نگاه.................................................................69

ساقی دل...................................................................70

گواه دل....................................................................72

سخن خیال................................................................74

رسم زمانه................................................................75

نفس عمل.................................................................78

مشق جان.................................................................79

سعی تباه..................................................................81

عمل دنیا..................................................................82

دنیا دوست................................................................84

گرمی نفس................................................................85

افسانه مرغ حق..........................................................86

صحبت همیشگی........................................................88

خدا تا به کجاست........................................................89

نگاه جاهل................................................................90

زندگی.....................................................................91

راه شناسی................................................................94

گواه زنده..................................................................96

هوای عشق...............................................................97

در یاد فراق شمع........................................................98

قلب و قلم.................................................................99

معلم.......................................................................101

خویشتن شناسی.........................................................104

افسانه شعر...............................................................105

حضرت رحمان

جانا به جهان جانی از روح تو می دانی

دریای وجودت کس نشناخت به پایانی

دور است ز درگاهت سرمستی و حیرانی

کمبود زما باشد خوبی تو که خواهانی

گفتی همه حجت را در آیه قرآنی

آگاه به هر چیزی از غیب تو می دانی

مشرک چو شود هر کس آوای جزا خوانی

در کار خطا باشد زشتی و پشیمانی

این چرخش گردون هم دارد ز تو فرمانی

یکلحظه نظر کم شد ویران بشود آنی

بی آب گلی خم شد پژمرد به دورانی

چون لطف و کرم داری دور است پریشانی

باران سخاوت را دادی به فراوانی

رویید گیاهان بس از دانه زندانی

دانم که در آن دنیا داری همه حورانی

بخشش ز تو افزون شد چون حضرت رحمانی

گفتی به بهشتت هم راهی است به آسانی

صاحب دل مشتاقی رفته است به مهمانی

بربست نگاهم را از هر چه که شد فانی

لطفی تو به ما داری آن بوده که پنهانی

این شعر که یزدانی گفته است به دیوانی

اینبار(هدایت) را دیدی تو به سامانی

مقصد جاودان

بسته به توست جان ما چونکه تویی امان ما

وه چه خوش است حال ما ای همه خانمان ما

بال و پری کشیده ام در هوس خیال تو

پر زده ام ز کوی جان مقصد جاودان ما

خیر نگاه دیده ام کز قدم صفای توست

یاد تو هر کجا شود صورت امتحان ما

دل به هوای دیدنت پای کشد به هر کران

کرده سپاس این دلم ذکر تو شد بیان ما

دل که نبسته بر جهان گفته سخن که آگهم

چاره خدای این جهان بوده به هر زمان ما

سایه شوم هر گنه گر بکند به ما نظر

اوست به داد من رسد چون شده دیده بان ما

آنکه دلش به غیر از او بسته به دست کس نظر

او که بداند این سخن شد که همین زیان ما

گر چه گناهکار هم گفت به وقت هر گنه

کرده خدای این جهان رحم به کاروان ما

جامع زشت و شر ما بخل و طمع حسد ولع

با همه عیب و بد تویی پرده و سایبان ما

لطف و کرم به کار او بوده چنان همیشگی

باور من نمی شود گشته چنین عیان ما

دیر نمی شود که ما سوی تو باز گرده ایم

عشق تو هر زمان شود راهنمای جان ما

زار و نزار دل عجب گشته کلام دلنشین

چونکه سخن ز عاشقی آمده بر زبان ما

من که بلند قامتم از تو رسد قیامتم

منتظر(هدایتم) از چه بود گمان ما

پناه بی پناهان

دلبر دلبران تویی با همه مهربان تویی

چشم و چراغ این جهان بهتر از این و آن تویی

زایر راه کوی حق سیر کند به ملک جان

گشته یقین این دلش بر همه ساربان تویی

دل چه عزیز می رود در گذر از جهان جان

لیک که آگهم به آن تاب و توان جان تویی

دیده جان ما نگر جز به رهت نظر نکرد

مثل تو کس سراغ کو در همه جا نشان تویی

شور برد قرار من اشک کند شکار غم

جز تو چه کس سزا بود بر دل خونفشان تویی

تا که دلم نظر کند در همه جا به یاد تو

بوده پیام این دلم سرور آستان تویی

راه به جای کس اگر خواست برد چو در جهان

زود خدا خدا کند هدیه و ارمغان تویی

جن و ملک به بارگه مجلس حق نظاره گر

رای تو را چه کس کند ناظر امتحان تویی

رحم به کارگاه او جبر به کارزار او

مایه هستی و عدم صورت بیکران تویی

سرور کاینات را جز تو چه کس مدد کند

وارث وارثان تویی خالق آسمان تویی

دشت پر از شمیم گل تا که رسیده نوبهار

بوسه سبزه بر زمین مالک بوستان تویی

چون و چرای دل چه شد گشت سوال دل همین

عاقبتی به دل رسد جنت و گلستان تویی

اسم تو کس صدا کند خوب جواب خود گرفت

جان کلام این سخن لایق نفس و جان تویی

کاتب دل (هدایتی) بی تو نکرده یک مرور

از دل خود شنیده ام صاحب این جهان تویی

ناخدای جان

آنچنان در خود فرو رفتم که ناپیدا شدم

تا هیاهویی به پا شد لحظه ای تنها شدم

غرق دریا گر شوم حق است پشتیبان من

تا که بر ساحل رسیدم لطف حق جویا شدم

می روم آنجا که موسی قوم خود را آزمود

چونکه می خواهم بدانی در کجا شیدا شدم

ای عجب آخر که لطفش هر زمانی می رسد

وای بر حالم چرا در وادی سینا شدم

غنچه ای بودم دلم را هیچ کس نادیده بود

بهر معشوقی گریبان چاک دادم واشدم

خویشتن را امتحان کردم به هر کاری ولی

بارها خود را شکستم تا چنین والا شدم

هر نشانی دیده ام سری به دنبالش گذشت

راز هستی را که دیدم عارفی بینا شدم

در گذار از خود چنین نفسم به شر نالیده است

ذره ای بر خویش تازیدم که بی پروا شدم

آتشی هر دم (هدایت) را ببین سوزانده زود

عاقبت بر دل سخن آمد بدان گویا شدم

لقاء یار

باد فرح بخش صبح در پی دیدار رفت

در نظرش لطف داشت او که به تکرار رفت

با نفسی زنده گشت تا بر کویی رسید

او به چنین پیچ  و تاب سر زده دوار رفت

دل به تپش پر کشید باز همین است خوب

سر که در این کارزار زود به پیکار رفت

منکه دلم آگه است در نظری لطف اوست

با همه الطاف اوست پرده پندار رفت

توسن من بی دریغ در گذرش در پی است

تا به کجا زود زود دل که نگهدار رفت

تا که نفس در پی است عشق تو را می کشیم

توشه این چند روز چون تن پروار رفت

رنگ رخش دلفریب او که رخش مرهم است

بهر چنین بنده ای است او که به ناچار رفت

نقش چو ماهت چه گفت گفت ببین بر درم

در طلبت هیچ نیز بر در اسرار رفت

ما همه عاشق دلیم خوب گلی دیده ایم

یاس سفیدی به رشد چون گل بی خار رفت

انجم رخشان و ماه تا به رهش بر درند

این همه انوار اوست بر خط پرگار رفت

سیر شهابی بزرگ باز خبر از تو داد

ساعت شوریدگی است دوست به ناچار رفت

سیره به تایید اوست ناز نفس گشته است

با دل من همنوااست در پی این کار رفت

بلبل خونین عذار صبح طلب از تو داشت

نغمه غمگین اوست این همه غمبار رفت

تشنه به یادت چه زود تا به کجا پر زده است

این که نشد تشنه کام دل چه عطشبار رفت

آب به بحرش چه زود تا به کجا پر کشید

آب نظر دیده خواست تا که سبکبار رفت

آب نظر دیده ریخت این همه بی تاب ریخت

این چه نظر کرده ای است در گذر اینبار رفت

منکه دلم زنده گشت وای چه حالی گذشت

گر چه هوایی گذشت رنجه به رفتار رفت

صورت کردار گفت وقت نماز است هنوز

تا که نمازی شویم صبح به دیدار رفت

چونکه خیالی نشست زود نمازم شکست

دل چه طلب کرده است دل چه طلبکار رفت

باز به صبحی به خیر سوز دلی تازه گیر

این دل غمگین چه گشت تا که چنین خوار رفت

سر دلم هر چه بود رفت به غارت چه زود

همچو دلی کز صواب تا بر ایثار رفت

وای به حالی که رفت دل به کجا باز رفت

دل به قدمگاه زا ر ورنه چه بیمار رفت

تا بر منصور رفت کوس اناالحق نواخت

از قفس تن برست او که چو سردار رفت

او نفسش چونکه گفت کوس اناالحق زیاد

کوس اناالحق چه گفت او که سر دار رفت

سر مسیحا چه بود باز که موسی چه خواند

ورد زبانم چه بود گر چه گرفتار رفت

ای دل من پند گیر رنج سفر کن حرام

شب به تمنای توست چون تب بیمار رفت

تا که (هدایت) شنید زود جوابش گرفت

در شب تاریک و تار لیک چه پر بار رفت

ناله دل

اول ماه است و باز گرمی بازار هست

این لب چشمم هنوز در پی این یار هست

داشت چو مرشد به بام طبل تمنا به دست

دل تو ندا را بساز دیده پندار هست

سیرت من پر غم است صورت من پر نم است

ای دل من باز گوی ساعت گفتار هست

سینه من بی دلیل پر ز عطش گشته است

ناله حلاج نیز بر سر این دار هست

چون نفسم  در هم است لطف نظر مرهم است

چرخش گفتار دوست نغمه هر تار هست

این دل من با چه چیز پر پر پر پر شده است

این چه دلیل است از عشق تو سرشار هست

مونس غمخوارگی است بر دل و جانم هنوز

منظر رویم به شوق از چه گرفتار هست

ای دل من شرط عقل صحبت اغیار نیست

چونکه دلت نیست خوب این همه سر بار هست

آنکه دلش پر ز عشق او نفسش پر ز عیش

عشق کدامین کلام عشق چرا تار هست

هر که دلش در هم است در نظرش یک غم است

هین تو خدا را بجوی منزل دیدار هست

منکه دلم تا به صبح در طلبت ناله کرد

مویه کنان باز گفت لطف تو بسیار هست

منکه نگویم چه گفت دل به طلب می شنید

حق نفسش تا به صبح بر همه بیدار هست

تا که تو را دم زدند هیچ صدایی نماند

کوس کلامی نواخت داور سردار هست

غم ز تو رویش غریب دل ز تو مویش سپید

ریش شد این دل چه گفت بر ره اسرار هست

این دل من تا به حال با تو سر و کار داشت

تا که چنان در سجود این همه اصرار هست

هر چه بگویم عزیز هر چه بگویم کم است

ناز تو را دیده ایم  فیض تو هر بار هست

ار چه سپهرش نماند ار چه نگاهش نخواند

با همه آشفتگی است گنبد دوار هست

غمزه الطاف غیب در نظری عرضه داشت

هو مددی باز جوی رخصت ایثار هست

تا نظرت یار رفت شرط ادب نیست نیست

زود مگو کار توست در سرت افگار هست

از طلبش تا به صبح سوز نفس در گذشت

لطف خدا با تو بود تا به لب اذکار هست

باطن این چند روز توشه خوش منظری است

صحبت پر شور ماست بر در اقرار هست

هر چه دلم خواست گفت این که دلی مرده بود

جوهر جان خوب گفت دوست هوادار هست

تا که صدایش کنید حق نظرش با تو ماند

راه رو ای خوش که دوست دل چه سبکبار رفت

هر نفسم بی دریغ عشق تو را ناله کرد

دل به طلب آمده است تا دل غمخوار هست

حرف (هدایت) خوش است سر سخن سر خوش است

دل تو خدا را بجوی تا به رهش کار هست

نگارستان

چون جبین ماه و زهره روح امکانیم ما

بر حجاب آسمان نقش فروزانیم ما

چرخش گیتی زدست باد دوران می کشد

بعد هر آشوب از فتنه گریزانیم ما

عقل استبداد خواهد گر مرا یاری کند

عشق آزادم کند کز جمله مردانیم ما

خط فقر و امتحان اسباب دنیا بود و بس

در سراشیب حوادث غرق نسیانیم ما

فصل تابستان و پائیز و زمستان و بهار

گفته در همبستگی بر عهد و پیمانیم ما

وز حرارت شعله می آید برون از هر رگم

می کشانم عشق را ایمن به ایمانیم ما

در نگارستان قلبم عشق را ایمن شدم

می تپد شایسته چون از عشق میزانیم ما

درد بی عشقی(هدایت) کم ز هجر یار نیست

همچو مشتاقان ز چشم یار پنهانیم ما

زیباترین پیام

فرش آسایش مهیا می کنی در کوی خویش

سرزنشها گر شوی شرمنده ای از روی خویش

با سلیمان(ع) فرش هستی شد به هر جا مرکبش

فرش دنیا را نخواهد کرد او نعنوی خویش

می کند فرمانبری مرغ و پری و آدمی

لشکری از جن و آدم داشت در اردوی خویش

این سلیمان(ع) است شد فرزند داود نبی (ع)

ملک دنیا را که دارد در نگین خوی خویش

مور هم می آورد پای ملخ را هدیه ای

او نیندازد گره اکنون بر این ابروی خویش

باد بر گوش سلیمان(ع) می رساند هر خبر

آب سربالا نیاید جان من در جوی خویش

هدهد از شهر سباء پیغام بلقیس آورد

اتفاقی را ندید از جام عالم گوی خویش

دیو چون رسم سلیمانی به اعمالش ندید

خط بطلان می کشد هر چند بر جادوی خویش

گرچه یعقوب پیمبر ملک شاهی را نداشت

رو سفیدش کرده یوسف (ع) از حیا زانوی خویش

لطف حق اینجا طریقی دارد آنجا هم طریق

دسترنجی را در آور زود از بازوی خویش

یا کریم عشق با ما روضه خوانی می کند

هو مدد درویش امشب می زند بر موی خویش

در ره عرفان خود از هر چه شر ایمن نبود

می شود کز آتش نیش بلا داروی خویش

تا (هدایت) لفظ را آسان کند بر هر کسی

زیب معنا را کشاند با حروفی سوی خویش

انس جایگاه

دلبریها گر کند کان مرغ استغنای دل

از مصیبتهای خود ره گم کند غوغای دل

آه از آن دردی که جانم را به هر سو می کشد

رشته های انس شد بر گردنم کالای دل

همچو خاکستر به جا ماند گناهان بعد از آن

تل خاکستر نگه دارد خطا در لای دل

گر که مستی سوزدم شوقش سرابی بیش نیست

هستی دیگر که باید پر کشد از نای دل

عاشقانه می نشینم بر لب بام وجود

تا که اسکان یابدم در هستی پیدای دل

بهتر از دنیای فانی هم مکانی دیگر است

روی گردان از جهان تا خوش روی بالای دل

در پس این پرده جای دیگری پیدا شود

قرض این حاجت به صد ره می شود ماوای دل

یک قدم تا منتها باشد ولی کو پای راه

پای انسانی نشد خواهم روم با پای دل

همنشینی گر کند شیطان کنارم باک نیست

همرهم هادی شود پر می زند مینای دل

ضربه آهی می کشد قلبم شهادت می دهد

چون مرا هر نیمه شب خوابم کند لالای دل

ناله ها از دل شنیدی ای (هدایت) ناله کن

باز هم پر می کشی آزاد کز دنیای دل

نصیحت نامه

خدا از بهر این انسان به پا کرد جهانی را

که ظاهر می کند دنیا و سر خوش زندگانی را

ز پا فتاده آنکس دل سپارد پای این محمل

الا ای عاشق گمراه دیدی ساربانی را

در این دنیا کسی میرد که دل خوش دارد این ساعت

به دنیا زندگانی را و هر دم نوجوانی را

به حالش زار می گریم کسی دنبال معشوقی

خیال خام می جوید به سر دارد گمانی را

اگر عاشق بداند عشق این دنیا خدا باشد

به دنبالش رود هر دم بخواهد جاودانی را

عمل پر بار می باید که خیرت بر دلی ماند

برو دنبال نیکی باش و جویا شو نشانی را

گناهان در جهان چون شهد شیرینند و بی حاصل

تو خواهی کام شیرینی به یک دنیا زیانی را

عمل می آورد آنکس که باشد عاقبت اندیش

برد زنبور شهد از گل چو بیند بوستانی را

گناهی کرده ای گویم گره از کار خود وا کن

که باید بر دلت آخر کشی بار گرانی را

نشو غافل که این دنیا جزایی جای خود دارد

اگر ایام قوت داده ای زجری کسانی را

صوابت می رود بر باد چون در مجلسی باشی

که خوانی یک نمازی بعد آن خواهی زنانی را

اگر خواهی دلت را مست ا... الصمد بینی

تو هم از دل برون افکن چنین منظر بتانی را

نباید دل که خوش داری و پایش آبرو ریزی

به پایش عیش و شادی را و ایام جوانی را

در این دنیا دلت را چون گرو دادی به هر غیری

ببین شرمنده ای هر جا به دل داری فغانی را

ندانستی خدایی هست بر اعمال ما شاهد

که آن دنیا یساری هست و دیگر هم یمانی را

پیمبر گفته عاقل باش چون بر تن جفا کردی

همین اعضای تن آخر به یاد آرد زمانی را

چو در دنیا دلت سنگین شد از اعمال شر خیزت

در آن دنیا به هر جا پا نهی بینی ددانی را

خدا داند که دنیا جای خوبان است ای عاشق

فراموشی نیرزد چونکه می دانی مبانی را

تو دیدی هر کسی خواهان طفلی بی هنر باشد

خدا هم از برایت دوست دارد آرمانی را

اگر این راز می خواهی دلت از قید جان وا کن

نخوانی بعد این بر دل چه آمد امتحانی را

بگفتم این سخن با او عمل در کار واجب شد

مگو با من که در این راه گم کردم مکانی را

صدایی در دلم هر دم (هدایت) را چنین خواند

خدا بر جان مشتاقی رساند ارمغانی را

عشق ظاهری

صورت ظاهر دلت را برده است

سیرت زیبا چرا دلمرده است

عاشق مستانه را کی می برند

آخر کارش چرا افسرده است

یاد تو چون ماه طلعت رخ نمود

داد تو تا عرش هم سر برده است

دیده من باز یادت زنده کرد

سینه او همچنان پژمرده است

از دل ما نور رحمت می گذشت

گفته ما عاقبت بی پرده است

همدم دل این (هدایت) می شود

تا نظر بر این دلش پر کرده است

راه آشنا

جهان را بین پر از شادی چرا با غم هم آوایی

بیا یکجا نشینی کن مبر سر را به سودایی

سرابی مرده بودی در جهان پیدا و پنهانی

نهانی یا که پیدایی چه شد آن راز شیدایی

روا باشد گنه کردی تو را خالق ببخشاید

مخوان با خود سرودی نو که چون عشق است دنیایی

نه آغازی نه پایانی فراموشی خریداری

که رازت می شود پیدا به کارت هست رویایی

اگر بر مردمی کردی تباهی وای حالت زار

تو روی خوش نبینی بر دلت آخر به فردایی

بگریم بر دلی غمگین که دل خوش دارد این ساعت

بگو خرم شود این دل اگر می خواست زیبایی

بیا بر دل خلوصی کن مروری کن گناهان را

ببین دل را کنی غمگین مزن بر طبل رسوایی

نگاهی بر تو چون افتد خیالش هست بد شومی

بکن از دل گناهی تا که دل دارد تقاضایی

خدا دارد شکیبایی به دل داری چه اعمالی

حواست جمع می باید که شیطان داشت بینایی

اگر دل را کنی آزاد می بخشد تو را خالق

ز لطفش شرم کن خواری نشد این گونه والایی

چرا خواری به دل کردی چرا زاری به دل کردی

بیا اینبار با ما شو که یارت خواست گیرایی

بیا دل کن ز این دنیا طریق حق به جا آور

اگر این راه پیمودی شود آخر تماشایی

سوالی گر کنی از خود جوابش می رسد زیرا

که یابنده است این جویا اگر دل خواست ماوایی

دوا بر درد مشتاقان خدا باشد خدا باشد

دوایی یافتی برگو که ما را هست جویایی

تمنا از خدا کردی خدا یاری کند دل را

اگر خواهی خدا هم با تو می آید به پویایی

بگویم حرف آخر را خدا پشت و پناهت باد

برو چون عارفی مسکین چنان در وقت تنهایی

حیا داری کند عارف نمی بازد به آسانی

رود تا پای معشوقی ولی دل داشت دانایی

سرابی مرده بودم تا نگاهی بر دلم افتاد

جوابم را گرفتم من که یارت داد گویایی

دلم آخر دلی خوب است با من می شود همدم

چه غم گویم به دل زیرا که غم برداشت پروایی

کتابم را نشان دادم به هر عاشق دلش پژمرد

دلم را خوار کردم تا به کارش شد شکیبایی

اگر کردم گناهی از گناهم در گذر خالق

که بخشش از بزرگان است چون پاکی و دریایی

خدایا بخششی از توست این انسان گنهکار است

مران ما را ز درگاهت که در ما هست غوغایی

صدایی در سرم گوید (هدایت) باز می نالد

که جان از تن رود اما به یادت مانده عقبایی

نوای آشنا

آه در سینه خود ساز و نوایی دارد

آه با خود که چه بسیار جفایی دارد

آه آن طفل یتیمی که دلش غمگین است

در سرایش غم و اندوه و عزایی دارد

آه جانسوز حکایت ز دلی غمگین داشت

حق مظلوم گرفتن چه صفایی دارد

آه مظلوم پریشان دل عاشق بشنو

جان به قربان دلی باز وفایی دارد

دشمن دیو صفت آه مرا از سر گفت

این چه رسم است که بر خصم شفایی دارد

تا (هدایت) به جهان زنده به شعرش باشد

شعر او بر همگان خوب هوایی دارد

درد بی دردی

بار الهی دل سبکبار آمده است

با پلیدیها به پیکار آمده است

این سرم را برده ام تا پای دوست

تا بدانی دل به گلزار آمده است

آه خسرو می رسد از راه دور

تا که شیرین بشنود یار آمده است

یار شیرین از هوس بازی چه دید

کاین چنین مستی به پندار آمده است

اشک چشمانم به گرمی می چکد

آتشی بر چشم غمخوار آمده است

درد را درمان نباشد سیخ داغ

چون دوا بر تن زیانبار آمده است

عشق چون خواهد دلی را بشکند

بین که از راهی چه پر خار آمده است

کار فرهادی به چشمت کار بود

لاجرم در چشم او خوار آمده است

بهر شیرین گر چو فرهادی شوی

کوه در چشمت چو شنزار آمده است

ای (هدایت) بر تو دارم مژده ای

خوش زبانی هم به گفتار آمده است

مرور

خدایا بنده ای امشب سخنها بر زبان دارد

عجب این چنگ بدحالی نوایی خونفشان دارد

بدانستم دلم آگاه از این چرخ گردون است

که این محمل به راهی دور با خود ساربان دارد

سوال از عشق در پایان جوابش فصل هجران است

که رهرو با دلی مجنون نگاهی بر جهان دارد

بگیر این غم خدایا قلب من دریای پر شور است

که دریا پیش چشمم باز غوغایی نهان دارد

سیاهی از دلش امشب هدایت می برد زیرا

گذر با سیرتی زیبا است چون حق کاروان دارد

سخن کوته کنم آخر که دل بیتاب می نالد

(هدایت) باز امشب هم مروری بس گران دارد

یکلحظه شیدایی

دلم سر گشته و شیدا تنم وامانده مجنون است

به نالیدن دل ما را نگر اینگونه محزون است

نگاهی بر دلم افتد نگاهی مست و رویایی

دلم با این چنین مستی بدانم از چه پر خون است

که بد اقبالی ما شد سبب سازش دلی پر درد

صدایی در سرم افتاد و این دل هم چه افسون است

دگر از این غم دل هم فراموشی به سر دارم

بگو افسانه دنیا دگر در قلب تو چون است

(هدایت) ناله دل را نمی یابد به خود زیرا

سکوتی در سرش هر جا سکوتی سرد و گردون است

لطف خدا

در وقت دعا بر دل ما دادرسی بود

دستی به سرش خواست که فریاد رسی بود

حسنی نظری کرد و دلم داد به غیری

از غیب چه گویم که در آن نکته بسی بود

خوبی چه بگویم که دلم عاشق خوبی است

با لطف خدا بر دل و جان دسترسی بود

من گوهر دل را به کس ارزان نفروشم

این نکته به گوشم چو صدای جرسی بود

هیهات که دستی نزنم دامن کس را

بر دل نگرد باز بگوید چه کسی بود

برباد دلش رفته و غوغا به سرش ماند

بر دیده و دل در عجبم خار و خسی بود

شوریده سری با دل او کار دگر داشت

چون غم به سرش ماند دلش در قفسی بود

دل خسته و سرگشته شد از سست نیازیش

برگرد و بیا تا به دلت بازرسی بود

معشوق دلش با دل من گشته چه میزان

از ماست که بر ماست که با همنفسی بود

هر نکته (هدایت) دل و جان را به کجا برد

بر من بنگر نکته جان بی هوسی بود

آهنگ دوران

نگاهی در سرم هر لحظه محزون است

دلم خون مرده شد از بس که پر خون است

سرابی تازه می دیدم از این مستی

شبی سنگین چنان در یادم افسون است

نگو امشب به دل داری دگرگونی

به دلداری دلم امشب دگرگون است

شنیدم تازه آهنگی چنین می گفت

نمی دانی دلت هم چرخ گردون است

که خندان زیر لب آواز می خواند

به ویرانی چه کس وامانده مجنون است

بدی آلودگی را ارمغان آرد

چه می دانی که زهری بوده افیون است

تبرا کن گناهی گر به تن داری

پلیدی در جهان بر تن شبیخون است

اگر زشتی ز اعمالت جدا باشد

هوس بازی ز افکار تو بیرون است

سرت را در سرایی نیک می خواهند

خیالت هست اینجا گنج قارون است

سرای نیک می خواهی به نیکی شو

حرم در دست آن کس شد که خاتون است

خدا پشت و پناهت تا وفاداری

رسد روزی که روزی بر تو افزون است

عجب لطفی رسد بر ما (هدایت) گفت

مثالش بخششی چون رود کارون است

صبوری کن

مرادت کی ندا سر داد ای دل

صبوری درس هر استاد ای دل

اگر بی صبر پیری ناله می کرد

تو هم با صبر کن فریاد ای دل

دو روزت می رود آخر کجایی

که نادانی کند بیداد ای دل

نهادن دل بر این دنیا گناه است

چنان دل می رود بر باد ای دل

رهایی جو تو از این تیرگیها

صبوری درس حق می داد ای دل

خدا بر بندگانش صبر دارد

بگو یادم به او افتاد ای دل

صبوری شیوه ای در کار ما شد

تو هم درسی به سر کن یاد ای دل

شکیبایی کلیدش مهر باشد

بیا مهری بکن بنیاد ای دل

ز دنیا بهره ای بردن صواب است

صبوری هم ثوابش حاد ای دل

اگر بر دل صبوری پیش گیری

بدان آخر شود آباد ای دل

مگو با مردم نادان نشستن

چنان دل را کند ارشاد ای دل

مگو در گوشه ای یکجا نشستن

صبوری بعد از آن رخ داد ای دل

گروهی گر به صبری مانده باشند

ز هر دردی شوند آزاد ای دل

صبوری کن به هر کاری صبوری

رهایی بخش دل از داد ای دل

(هدایت) شد صبوری درس راهش
رسد روزی شود دل شاد ای دل

 سوغات روزگار

از روزگار دیده غمخوارم آرزوست

گویم به دوست یار وفادارم آرزوست

پا را به آن رهی بگذارم که پای دوست

بر جای مانده است و به دیدارم آرزوست

با یاد دوست دل که دگر رفت سوی دام

راهی صواب بهر تو ای یارم آرزوست

تیری که مانده بر دل من گشته بیقرار

چون بهر دوست سینه افگارم آرزوست

هر کس دلش ز عشق بنالد در این زمان

گوید به دل که ناله چو نیزارم آرزوست

از روزگار هر که دلش خسته شد بگفت

آوارگی کوچه و بازارم آرزوست

سرخوش (هدایتم) که رساند به ما درود

بر دست و دل چه کاسه پر بارم آرزوست

شاهد خیال

اینجا بنشین که دل حکایتگر توست

هر جا که سخن رود چه آیتگر توست

ای فخر حسود ما ببین چنگ و رباب

دل  را همه هست و نیست غایتگر توست

لیلی صفتی مکن که مجنون توام

برگرد و بیا که دل حمایتگر توست

گیرم که نگاه ما خریدار تو شد

آخر به اشاره ای روایتگر توست

گردیده هزار کس در این چرخ زمان

دیدی که زمانه ای شکایتگر توست

حلوای تو را کسی خورد طعم غذا

بر ذائقه ای خوش که رضایتگر توست

سیلاب نگاه پر صفایت که مپرس

ای وای که دیده ات جنایتگر توست

کردی به دلم ستیغ خونین سوال

هر چند که تیغ کین عنایتگر توست

هر بار سوال بی جواب آمد و رفت

ما را چه جواب دل (هدایتگر)  توست

 بازی شر

کار شر بر دل سیاهی می کند

سینه ات را پر ز آهی می کند

داد از آن دل برده جانت سمت شر

مثل شیطان او گناهی می کند

دل خودش مستی به جانش مانده است

دل ز مستی خود گواهی می کند

هر که انسان است کارش پر نشیب

اوست انسان خود تباهی می کند

امتحانی سخت خالق کرده است

میوه ای را حق مناهی می کند

شد فراموشی به انسان یادگار

یاد حق را گاهگاهی می کند

ما که انسانیم ره گم کرده ایم

چونکه دل هم کار واهی می کند

وقت سختی تن شود پولاد سخت

ورنه این دل هر چه خواهی می کند

بعد سختی کارها آسان شود

دست جان دل را چه راهی می کند

خوبتر باشد که آدم گشته ای

جان به جانان هم نگاهی می کند

با (هدایت) باش و بر لب خنده زن

زانکه آدم پادشاهی می کند

بیداد دل

صدایی گفت این دل هم گرفتار است

مواظب باش چون شیطان خطا کار است

کدامین یار می خواند تو را آرام

چنان مستی به دل داری که بیمار است

من امشب با دلم خلوت چنان کردم

جوانی رفته از یادم که اصرار است

خجل گشتم ز بیدادی که تن دارد

بدان مستی به دل هر گونه غمبار است

بگویم دل رود هر لحظه در کاری

تو را دیدم به دل اینگونه رفتار است

خدا تا داشت یاری گو چه غم داری

که هستی بر دلم می گشت و غمخوار است

بگویم لطف و رحمت را نمی بینی

هوایی می برد دل را سبکبار است

گل افشان است رویایم چه می دانی

از این الطاف لبریز است و پر بار است

خدا را شکر دیری هم نمی پاید

کسی گر دل برید از حق گنهکار است

نوایی را نمی جویم تو هم بس کن

بیا این ناله را کم کن که سربار است

هر آنکس با (هدایت) همنوا باشد

صدایی در سرش الحق که بیدار است

صورت خیال

امشب به دلم ناله ویرانی نیست

بر غنچه دل نوگل خندانی نیست

مرداب زمان هست به دل می نالم

آخر به دلم سینه بریانی نیست

این سینه که فریاد رسی می خواهد

لیکن همه را دست به دامانی نیست

ابری به دلم مانده ولی آخر آن

خشک است و دو چشمم ز چه بارانی نیست

گفته است دلم هر چه نظر بازی کرد

سر خوش سخنم دیده حیرانی نیست

تا نیمه راهی بروم این ایام

هیهات به جان مونس و درمانی نیست

فکرم به جهان چرخ زنان شیون داشت

بر دایره ای حلقه چوگانی نیست

آشوب به جانم همه فرمان می داد

پتکی است به دل لیک که سندانی نیست

شیطان همه خندید که من می دانم

بر درگه قربان تو قربانی نیست

اما سخنش پست و دلش از آتش

بر سفره ناکس کس مهمانی نیست

تا کی بنشینم تو بیا دستم گیر

بر هیمه او آتش نورانی نیست

بهتر زتو چون ارزش گفتاری نیست

در دفتر عمرم همه دیوانی نیست

افسانه گل غنچه خندان باشد

در شاخه گل غنچه که زندانی نیست

عمری است وفادار توام بی صبرم

بر سینه من شاخه هرمانی نیست

من کنت فقد فوز و رب الاکرم

این روح مسیحا است که حیوانی نیست

این روح خدا بود که نجوا سر داد

هر صورت نیکی ز جهان فانی نیست

یک چیز گناه است و آن هم این شد

گفتی که جهان را سر و سامانی نیست

کفر است اگر در نظرت این باشد

یک کار گناهی است که میزانی نیست

یک قوم اگر بنده دنیا باشد

آن قوم چه گویم که به پیمانی نیست

گفتم همه ایام سخن می دانم

این دوده گفتار به دالانی نیست

تا آب حیات است خدا سر شاهد

در کار (هدایت) غم چندانی نیست

 منظور نظر

گردون نگاه ما به عالم نظری داشت

شیطان ز کدام کینه هم خیره سری داشت

نامرد نما به نامردای که عجب نیست

آن لحظه ننگ و شوم شیطان شرری داشت

اطراق کسی کند به جا مانده شبی تار

آن جن پلید کارافکار شری داشت

تا کوزه تن به لودگی آمده اینک

بر راز و نیاز دل کجا تن خبری داشت

در سینه که جای هر ندامت نتوان بود

ورنه به خدا که سینه هامان خطری داشت

خوردی به جهان هر آنچه باید بخوری چون

رزقش بخورد هر آنکسی رنجبری داشت

غم را همگی به مرحمی خوب توان کرد

الطاف خدا بر تو (هدایت) گذری داشت

جهان سرا

ستاره ای بر آسمان جان نمی بینم

به کوچه باغ دل دگر امان نمی بینم

شب است و ماه همچنان به شور می آید

نگاه ماندنی در این مکان نمی بینم

هر آنکه در جهان سرای امن می جوید

بگو سرای امن را نشان نمی بینم

به هیچ چیز این جهان نمی شود دل بست

چرا که دل به کار این جهان نمی بینم

اگر ز جان ربوده شد نگاه مستی نو

به ساعتی نوای نغمه خوان نمی بینم

پناه ماندگار تا کجاست پایانش

به گور خود جهان که آشیان نمی بینم

(هدایتی) به دل بیامد این سخن گفتم

به روز حادثی که هیچ از آن نمی بینم

ریشه در تاریخ

در ورامین ساکنم آنجا که ایمان بوده است

مخلصان پاک شیعه شهر یاران بوده است

جای روباهان و کفتاران نباشد هر زمان

سرزمینم چون کنام و مهد شیران بوده است

آن کفن پوشان جان بر کف چنان جان باختند

که تداعی قیام سربداران بوده است

دوستدار اهل بیت و رهرو راه علی (ع)

از گذشته هر کسی پابند قرآن بوده است

چون به جا می آورد هر کس طریق حج خویش

وقت دیدن گونه هاشان بوسه باران بوده است

قلب سنگی سنگفرش کوچه هایش نیست نیست

رهگذارش عابران هر خیابان بوده است

فرشهایش هم نظیرش نیست در ایران ولی

همطرازش شاید آن قالی کرمان بوده است

کاشت و هم داشت و برداشت محصول از آن

فصل تابستان و پاییز و بهاران بوده است

گوجه بادمجان تو گرمک طالبی را خورده ای

گر چه صیفی جات خوبش نیز ارزان بوده است

از فراوانی نعمت هر چه گویم باز کم

هر یکی از دیگری بهتر فراوان بوده است

از وفور نعمت و سر سبزی و دار و درخت

نوعروس شهرهای خوب ایران بوده است

ده شریفا  کهنه گل  یوسف رضا  قلعه بلند

رود بارک  شایباد از لطف یزدان بوده است

رستم آباد و طغان  ده وین و باغچه  قلعه سین

سرگل و طارند و شهرستان به سامان بوده است

جاده ابریشم از سمت شمال آن گذشت

چونکه بالا دست سعد آباد پنهان بوده است

قدمت تاریخیش باشد هزاران سال پیش

شهر من هم سمبلی از روزگاران بوده است

مظهر چاه و قنات آن جمال آباد بود

خاک حاصلخیز آن اقلیم شاهان بوده است

کوکب الدین مسجد جامع علاءالدین بدان

قلعه گبری یک زمانی جای گبران بوده است

از کنار قلعه ی ایرج کلاته دیه ما

عسگرآباد و پلنگ دره نمایان بوده است

باب باب من (هدایت) شغل او برزگری

چند سالی جد ما آن خطه اسکان بوده است

عید نوروز

عید آمد و با خودش روایت دارد

سوغات بهار را عنایت دارد

سبزینه خاک با نگاهش گویی

گلهای بهار را حکایت دارد

نوروز به ما خوش آمدی می گوید

این نکته به جان ما کفایت دارد

این خالق پاک با نشانی از لطف

باران بهار را به آیت دارد

بلبل به چمن ترانه ای می خواند

هر کس ز بهار خوش رضایت دارد

ای خالق پاک و خوب ما را دریاب

تا عید دگر دلم (هدایت) دارد

سلام ایران

نام ایران به جهان مونس و درمان باشد

میهنم در همه ایام بهاران باشد

حسن الطاف خدا بود که در این دوران

فیض حق چون به مثل رحمت باران باشد

کشورم قلب جهانی است که هر سو از آن

دست ظالم که چنان سوی ضعیفان باشد

تا بیاید به جهان حضرت حجت گویم

چشم این سوختگان جانب ایران باشد

خوب بودی که چنین خوب به کارت آمد

بهر سازندگیت سخت چه آسان باشد

دور بادا ز تو آن چشم که بد می خواهد

این چنین کشور من خانه جانان باشد

نیست جولانگه کس کشور من می دانم

تا سزاوار چنین شور فراوان باشد

آنچه امروز نگه داشت تو را از هر زخم

جانفشانی همین خیل مسلمان باشد

مرحبا بر دل غیرت زده ات ایرانی

بین چه کردی که چنین خصم هراسان باشد

با چنین ملت هوشیار به جد می گویم

جای هر کس نشود جای سخندان باشد

چشم زخمی نتواند بزند این دشمن

تا به پایت همه جا قوت ایمان باشد

نیست یارای کسی تا چه رسد سالاری

گر چنین بود که باید همه دوران باشد

از ازل کس نتوانست به چنگش آرد

هر کسی وقت ندا گوش به فرمان باشد

بانگ چاوشگران می رسد از هر دوران

هر کجا می نگرم رستم دستان باشد

راه دشوار ولی نیک به آن آگاهم

عاقبت در همه جا خالق یزدان باشد

می چه گویم همه کم بود ولی می دانم

هر چه در ذهن نگنجد همگی آن باشد

از (هدایت) بگذر خوبتر او می داند

آنچه خوب است به حق لایق ایران باشد

سکوت بی نیازی

به دنیا جز خدا سرور ندارم

گمان در کار خود دیگر ندارم

نمی دانم چه راهی می شناسم

از این حالم دگر بهتر ندارم

توکل می کنم بر حق تعالی

کسی را جز خدا یاور ندارم

تو آگاهی ز احوال درونم

هوایی آتشین در بر ندارم

هزاران آرزو گر در من افتد

تمنایی که غم پرور ندارم

ز سختیهای این دنیای فانی

غمی سنگین به دل آخر ندارم

خدایا رحم بر احوال ما کن

سیاهی را به تن باور ندارم

(هدایت) تا به دل آمد بگویم

سوالی بیش از این در سر ندارم

به یاد حضرت فاطمه (س)

 جان من فاطمه (س) جان شور دلم برپا شد

محشری در دل من بود که دل عظما شد

هر که این راه برفته است کجا خواهد شد

این نشد کار که بی رخصت دل بینا شد

یاد ایام جوانیش مرا پر غم کرد

روح این سوته دلان از غم او دریا شد

حضرتش گفت ببین ماه دل آرا آمد

مرحمی بر دل هر سوته دلی پیدا شد

شیر پاک است دلش چونکه خدا با او بود

غیر زهرا (س) چه کسی لایق این غوغا شد

سیرتش پاک تر از هر چه سخن می گویم

صورتش ماهتر از آن قمر زیبا شد

مادرش بوده کسی همسر مردی دیندار

با حضورش که چنین هم دل او والا شد

پدرش بوده محمد (ص) که خدا را می خواند

این خدیجه است که فرزند خلف زهرا(س) شد

با علی (ع) شوهر زهرا(س) که گل باغ بطول

در سرا پرده افکار هم او پیدا شد

یا علی (ع) حضرت زهرا(س) که چنین می خواند

عاقبت حضرت زهرا(س) به علی (ع) طوبا شد

هر کسی راه تو را یافته ای عاشق یار

هر که این راه بپیمود لبش گویا شد

آنکه از فکر تو یادی به سرش منشیند

به خدا عاشق این کوی و گذر دنیا شد

درد عشقت چه بگویم که سخنها دارم

عاقبت نیز بگویم که دلم برنا شد

آخر از دست دلم خسته شدم دل می گفت

بر دلت حضرت باری که چنین آوا شد

تو مگو باد هوا بود سخن می گفتی

این قصیده به تو گفتم همگی پویا شد

از فراغت چه کنم دیده من پر غم بود

تا چنین دیده ما از غم او دریا شد

یا علی (ع) من چه کنم من چه کنم از سر گو

دیده از گریه زهرا (س) تو ببین عذرا شد

ای (هدایت) چه نشستی که دلت پر می زد

چونکه بالا شدنی بود دلت جویا شد

حجت 

زمان دیدن روی تو مستور مانده است

جهان به دیدن روی تو مغرور مانده است

جهان به گفتن نام تو لبریز غمزه است

به نزد چشم عزیز تو مسرور مانده است

دلی که مست نگاه تو شد عاقبت کجا است

بگو چه سود که در نظرت شور مانده است

فدای روی چو ماه تو گردم بیا عزیز

به درگهت ز چه ناله رنجور مانده است

به پیشگاه خدا دل خود را برم شنید

به دل هوای دیار تو معذور مانده است

چه گفت با دل من که به پایش نشسته غم

دوباره دیده چشم تو پر نور مانده است

ز روزگار بهانه دیگر شنیده ام

که وقت آمدنش به جهان دور مانده است

بیا بیا که نوای (هدایت) ز راه رسید

مگو که آمدنم به تو دستور مانده است

چهره سرنوشت

آن ماه روست حامی سالار کربلا

بیرق گرفته دست هوادار کربلا

آمد کنار علقمه با یک جهان امید

اما دلش شکست علمدار کربلا

با پنجه های خون گرفته اشاره کرد

دستان پر توان و استوار کربلا

گویی که دستهای فتاده کنار شط

شد پرچم و نشان وفادار کربلا

اما نکرد او به دو دستش اشاره ای

خونین جگر به سینه خونبار کربلا

با آنکه تیر بر سر بر پیکرش زدند

اخمو نبود چهره سردار کربلا

آنگه عمود آهنی که فرق او شکافت

زینب(س) گریست بر سر شنزار کربلا

تا در کنار شط فرات است حالیا

از خون خود گذشت بیقرار کربلا

مزدش گرفت وقت جفا پور شاه دین

در کربلا ز دشمن خونخوار کربلا

گفتند کودکان چو به هر جا عمو عمو

آمد ز دور عاشق و غمخوار کربلا

آمد به سوی خیمه ره آورد او نبود

یک مشک آب در ید دیندار کربلا

طاقت نداشت او دل طفلان که بشکند

سقای کودکان عزادار کربلا

وقتی که گشته بود چو بیمار عابدین(ع)

او دید صحنه های ماندگار کربلا

آخر خدای من که چه سری در آن بود

تنها هم اوست زایر بیمار کربلا

جانم حسین(ع) آمده همراه اهل بیت

با جان و دل که در پی دیدار کربلا

آبی که کرده بود پدر مهر فاطمه(س)

بستند کوفیان خطا کار کربلا

هفتاد و دو تن شهید که کردن ظالمان

دانم خداست آگه از اسرار کربلا

اتمام حجتی است ز مظلومی حسین(ع)

گفتی (هدایت) از غم و ایثار کربلا

حریم سوگواری

امروز روز ماتم و وقت محرم است

صاحب عزا خدا و جهان جمله درهم است

هر کس دلش گرفت ز مظلومی حسین(ع)

باید قبول کرد که او نیز محرم است

چون موج غم می رسد از رهروان او

بر دیدگان منت و بر ما مکرم است

می آورد مصیبت غمهاش سیل اشک

شد دیدگان ما تر و دلها چه پر غم است

سوزی رسد که لطف خداوند شاملش

دستان بر آسمان دعا خوب بر هم است

تا این دلت گرفت ز ایام سوگ او

هر قدر هم که گریه کنی باز هم کم است

او شد چراغ (هدایت) کشتی نجات

آنکس دلش شکست بر دیده اش نم است

صواب دل

سحر امشب چه می خواند دلی غمگین به خود دیده

که یار از یار می نالد چه شد آن سوگواریها

دلی مجنون دلی غمگین دلی از باده رنگینتر

خیالی خام می جوید که بیند ماندگاریها

سیاهی راز می خواند که نجوا بر دلی امشب

هزاران بار می نالد چه شد آن بردباریها

ببین لیلی چه خوشحال است مستی از رخش پیداست

بسی خوشحال می خواند که دادم بیقراریها

به جان گوید منم مجنون ولی فی الحال کم کار است

که بی حاصل چنین وا داشت مجنون را به زاریها

قلم در دست می لرزد خدایا راه را بنما

که شیرینی به فرهادی دگر بخشد نزاریها

ندانستم کسی غمگین شود از شعر مشتاقی

که فرهادی بفهمد برده شیرین کامکاریها

عجب راهی به دل جستم عجب کاری به دل کردم

خدا داند به یادش باز آوردم خماریها

صوابی را بجوید دل که این خود یک سرابی بود

که باید پای این دل خوش بکارم استواریها

سبکباران عاشق را خیال خام نبود چون

که می دانند این دنیا نمی ارزد به خواریها

(هدایت) گر دلش امشب فروغی تازه می جوید

به یادش خوب می آید که میرد یادگاریها

نقش جان

بس به طلب اهل دل یاد تو را می کند

در طلبت می دهم دست و دلم سوی جان

یوسف کنعان دل نقش تو را می زند

پیرهنت می دهد دم به دمی بوی جان

عقد ثریا چسان بر دل و جان ناله کرد

کیست چنین بی خرد می رود از کوی جان

کار جهان در هم است این دو جهان بر هم است

هین دل من قصد سر کرده ز گیسوی جان

عاقبت این روح من سوی خدا می رود

عاقبت از کار هم رفت به جادوی جان

هر چه (هدایت) به دل یاد تو را نقش زد

هست نشد تا شود مست به داروی جان

پیام زندگی

به پای مردم چشمم بریزم اشک پی در پی

که سبزه سبزه چشمم سوالی جستجو دارد

صدای بلبل محزون کجا دارد نوایی خوش

چرا که این دل ما را به راهی ذره مو دارد

هوای جانب شیرین مرا مفتون و شیدا کرد

به پای دل برم او را کلامی بذله گو دارد

چه کرده با دل غمگین من رخساره پر آب است

که همچو قطره آبی به رویم گفتگو دارد

خدای من زبان او شکر ریز است و شیرین کام

به کام دل رسد اما نگاهی خنده رو دارد

چه رفته بر دل خونین (هدایت) شرح حالم گو

که لطف خالق رحمان پیامی را به او دارد

هوای آشنا

چه غمی ز دل برانم نظری به ما نمایی

چه شبی تو را بخوانم تو دوای هر شفایی

لب شکرت چه شیرین همه جا شب است و شیرین

قدری به روز دیرین به نگاه می ربایی

پی کار می دوانی سر راز می پرانی

به سبو شکسته مانی که هنوز مدعایی

همه عمر پر خطا شد چه شبی که بی صفا شد

که لبت ز خنده وا شد تو جفا نمی نمایی

به تبسمی دلت خوش به تنعمی دلت خوش

به تجسمی دلت خوش به دلت بگو رضایی

تو ستاره ای به خوابم همه جا رخت سرابم

دل خود کجا بیابم تو که رخ نمی گشایی

نظری کویر راهم نفسی سفیر آهم

دل خود شفیق خواهم که تو یادگارمایی

نفسی تو را بجویم به رهت که جان بپویم

ز وفا غمم بشویم به دلم بگو کجایی

دل من گواه خویت من و دل به سوی کویت

همه جا نسیم رویت که تو همچنان سزایی

تو که یوسفی به چاهی دل عاشقان به راهی

که عزیز مصر خواهی تو به عهد بی وفایی

تو چو اشک چشم خامی که هنوز در نیامی

تو که روزه دار نامی به عمل چه پر خطایی

من و دل غریب ماندیم و طلب به ره نشاندیم

همه جا عزیز خواندیم چه شد تو رخ نمایی

تو همین نگاه مستی به چنین لباس هستی

غم ما به کار دستی بشود ز دل هوایی

من و دل همین دو روزیم و به هر غمی بسوزیم

به چه روی هم بگوییم که چون تو خون بهایی

تو نگو به دل سرودی تو میان دل نبودی

تو به شب مرا ربودی به نبرد دل بیایی

به (هدایتی) رسیدی غم او به دل ندیدی

تو نگو به جان رمیدی به هوای آشنایی

شکوه آسمانی

بگو که یار ما رخش ستاره می چیند

چه غم بدان که آیتی ز نور می ماند

بگو بیا که این زمان زمان پرواز است

چه غم بر آسمان دل سرور می ماند

بگو دلی بخاطرت چه غم ز تن می شست

چه غم که یار هم دلش به شور می ماند

بگو بکن ز دل غمت که دل شود آزاد

چه غم که بر درخت شیره جور می ماند

بگو که عاقبت به دل چه شد به جز شومی

چه غم جفای یار هم شرور می ماند

بگو (هدایتی) دگر که با من داشت

چه غم جواب دل همیشه زور می ماند

 لحظه اعجاز

بگو که روزگار چهره ات غمی دارد

چه غم که دوده ای به پای کوره می ماند

بگو نگاه اولش تو را ندا می داد

چه غم که مو نخست همچو غوره می ماند

بگو هوای یار بر دلم چه شوری داشت

چه غم کویر دل کنون به شوره می ماند

بگو بروب این غبار غم ز خود هر جا

چه غم که این غبار غم به دوره می ماند

بگو خدا پرست و دل ز قید تن وا کن

چه غم که معجزی بدان به سوره می ماند

بگو بجاست دل به این و آن (هدایت) داد

چه غم وفای ما که همه جوره می ماند

چراغ راه

یک کور کنار راه دیدم

بنشسته و شرمسار و مجنون

تنها و خمیده بود آن کور

رنجیده ز این جهان گردون

بر چهره او گذشت ایام

از بازی روزگار محزون

باران بهار بود اشکش

سیلی به کویر چهره اش چون

آنقدر دلش به گریه نالید

تا گشت اسیر موج جیحون

جنگیده به نفس شر بد کار

نبود دل او به دار مفتون

تا یک نظری به روی دل کرد

فهمیده جهان چه هست پر دون

زیرا دل پیر رنج دیده

چرخی زده از جهان به بیرون

احسنت به کور راه دنیا

تازیده به نفس همچو سیحون

یادی ز خدای پاک کس کرد

می بوده دلش چنان که ممنون

مرده است کسی دلش به دنیا است

آنکس که دلش به دار مسکون

راهی تو ز چاه چون شناسی

لطفی است که بر تو گشته افزون

خاموش شدم که کار از کار

رفته است و (هدایتی) چه مغبون

لطف حق

آنچه به دل می شنوم هست و نیست

احسن ومنی خلق ا... حمد

یورش تصویر به دل ناله کرد

می رسد از عالم غیبی به عمد

هر چه رسد لطف خدا بوده است

این همه گفتار مرا داده پند

چاره هر کار (هدایت) خوش است

نیستم از گفته خود خود پسند

نشان معرفت

بدان ارباب معرفت نماز است

سر وقتش بخوان عین نیاز است

که اجری داشت بر تو آن ستایش

شعوری چون رسد از این نیایش

عبادت کار آن همچون تراز است

عمل کردن به واجب هم نیاز است

هم انسان خود نشان ننگ می زد

شیاطین را به نفسش سنگ می زد

ندایی از صفای یار می گفت

که بر قلبم نوای یار می گفت

چه شد آخر نماز عشق خواندی

تو هم بر حرف خود چه خوب ماندی

(هدایت)  گر کنی تو شکر یزدان

نشانی می رسد از نور ایمان

مکتب شهادت

ای نام تو هست گنج هستی

از راه تو دور مانده دستی

در مکتب عاشقان سعادت

در حجله خون دل شهادت

مردانه تو هم وضو گرفتی

با یاد حسین(ع) خو گرفتی

آخر ز کجا توان گرفتی

از خون دلت چه جان گرفتی

ای آنکه دلم شهید راهت

من عاشق صورت چو ماهت

ای نام تو کرده دیده ام تر

دریاب که گشته طاقتم سر

ای غایت صبح پاک روشن

بر دشمن کینه توز جوشن

ای یاد تو چشم کرده مرحم

از یاد تو دشمنت چه درهم

این دل چه شنیده از جفایت

غمگینم و بر دلم ندایت

سویی نفسی به هم گذارم

با یاد تو اشک غم ببارم

بر سفره دل غمی بکارم

تا عرش عظیم ره سپارم

میدان ز تو دیده این قیامت

با خصم بجنگ با شهامت

با نام شهید گو (هدایت)

تا راه تو را کنم روایت

طفل معصوم

بار دگر بار سفر بسته شد

زینب (س) غمدیده خدا خسته شد

یابن علی (ع) زینب خونین جگر

مویه کنان ریخت چه خاکی به سر

در پی او کودک  و زن می دوند

بر سر و بر سینه خود می زنند

تا پدرش غرقه به خون گشته بود

کوفه به خونش تو بدان تشنه بود

دشمن کافر که در آن سرزمین

عهد شکستند و نبودند امین

موقع پیکار شدند خیره سر

مرد نمایان زبون تیره سر

بار خدایا تو تقاصش بده

هر که بدی کرد عذابش بده

یا علی (ع)

یا علی (ع) ای گنج ایمان و صفا

ای که نامت هست با عدل و وفا

ای که این دنیا چه رسوای تو شد

عاقبت دنیا نه همپای تو شد

راه را بنما صراط المستقیم

بر دلی آخر چه شد افتاد بیم

دشمنت نشناخت آئین تو را

باز می خواهد به دل کین تو را

وقت رزمی گفته ترسیده است او

آن زمان آخر که حق دیده است او

ذوالفقارت کرده این خصم زبون

تا که خاموشند در یاد درون

در قناعت کس که همپای تو نیست

در قضاوت مثل آرای تو نیست

مادرت در کعبه آورده تو را

کعبه در آغوش می خوانده تو را

کعبه دنیا آمدی خوانده دلت

دل شهید آمد ببین مانده دلت

چون شهیدت کرد ملجم به نیاز

تا که بودی در گلستان نماز

مسجد آخر دید سرباز شهید

فزت رب الکعبه آواز شهید

رستگاری باورش جز تو که بود

دین حق را یاورش جز تو که بود

ای خدا (ع) هستی به دلها بنشان

روح نیکی را به دلها بچشان

با تو گویم دل چرا یار تو شد

دل چه سری دید تبدار تو شد

تا (هدایت) بود دل یار تو شد

این جهان در پی اسرار تو شد

 شیعه یعنی...

شیعه یعنی خوب بودن در نهاد

شیعه یعنی مرد میدان در جهاد

شیعه یعنی مرد میدان مرد رزم

شیعه یعنی کار او با عزم جزم

شیعه یعنی شرزه در پیکار و جنگ

شیعه یعنی بر کند هر گرد ننگ

شیعه یعنی خوب جان بر کف شدن

شیعه یعنی دست ظالم بستدن

شیعه یعنی پر ز ایمان پر ز علم

شیعه یعنی در صبوری مرد حلم

شیعه یعنی چون علی(ع) مشتاق یار

شیعه یعنی چون طلای پر عیار

شیعه یعنی پاک باشد در نهان

شیعه یعنی خوش سخن اندر بیان

شیعه یعنی رهرو راه علی (ع)

شیعه یعنی راه حق شد منجلی

شیعه یعنی پیرو راه نبی (ص)

تابع راه رسولی ای علی (ع)

شیعه یعنی منتظر تا هر زمان

حضرتش حجت بیاید بر جهان

شیعه یعنی با (هدایت) بر کسی

شیعه یعنی لطف حق دارد بسی

راز و نیاز دل

ای یار تویی که جاودانی

آگاه به کار این جهانی

آخر تو خدای این زمینی

بر جمله جهانیان معینی

دادی   داری تو جهانیان تمیزی

بر جمله جهانیان عزیزی

شاهی جهان لیاقتش تو

درمان دلی کفایتش تو

یارب مده هیچ کار دستم

تنها که بدون حق چه هستم

تا روی تو بر دلم نظر کرد

از هر چه بدی دلم حذر کرد

چون هیچ شوم بدون رویت

من آمده ام به سوی کویت

ای دوست ترین کسی که دانم

ای یارترین کسی که خوانم

جان غیر تو هیچ کس ندارد

خود را ز طلب به حق سپارد

دریاب که ما به جان ننازیم

هر لحظه فقط به جان ببازیم

ای خالق این جهان که هستی

ما  را ز درت مران که هستی

پیروز تویی به کار هستی

منداز مرا به راه پستی

کشتی بلا همین جهان شد

هر کس که تو را شناخت جان شد

در هر نظری خدا تو باشی

بر آب که نا خدا تو باشی

شرمنده ز روی دل مگردان

یارب دل ما ز تن بگردان

 بنمای رخت به حال مسکین

زیرا که دلم شده است غمگین

مرده است نظر به سوی این دل

خواری همه مانده روی این دل

بیزار شدم ز این جهانی

از سر به تهش چنین زیانی

دلگیر شدم دلم تو را خواست

بد حال نمی شود که اینجا است

هر کس دل خود به سوی او کرد

آن روی عزیز جستجو کرد

روزم همه گشت خوب ومعلوم

صبرم همه هست پاک و معصوم

دردی به دلم نمانده آنی

آخر تو خدای مهربانی

دانم که جهان به روز محشر

شد روز رسیدگی به هر شر

اما تو بگو که چیست محشر

هر فعل بدی که نیست محشر

قرآن ز تو جوش می زند یار

بر ماست که لطف حق چه پر بار

آن حجت عاشقان که آمد

پیغمبر ما بگو محمد (ص)

با نام علی (ع) دلم به پاکی

آسوده شد از جهان خاکی

عاشق که شدم به روی ماهش

هست این دل من عزیز راهش

چون راهبری (هدایتش) تو

بر این دل من روایتش تو

همنشین معرفت

زیبا صنما عزیز ما قهارا

ای آنکه نظر کنی ببخشی ما را

دریاب مرا که دل ز تو می خواند

اینگونه دلم به راه تو می ماند

چون دوست تر از تو کس نمی بینم باز

از خرمن عاشقی چه می چینم باز

فیضی است رسیده بر دلم از یادت

باز آمده ام که دل دهم بر بادت

هیهات اگر کسی تو را بشناسد

یکجا دل و دین خود به راهت بازد

شوری به دلم نظاره گر می آمد

تا بر دل ما چنین (هدایت) آید

عشق بری

یارب دل من مست هوایت شده است

هر کس نظری کرد فدایت شده است

با هر نفسی بر دل من گشته عیان

آخر که خدا در همه جا نیست نهان

سالوس صفت گشته چو ابلیس لعین

نفرین خدا در پی او گشته قرین

ما را تو خدا با خودمان وا مگذار

با خویشتن خویش تو تنها مگذار

اشکی ز تنم آتش غم می فکند

با صوت دفی این دل من می شکند

سوزی به دلم آخر کار آمده است

تا در طلبت زار و نزار آمده است

یادار (هدایت) چو رسد بر تو زیان

دلگیر نباید شد از آلام جهان

محرم راز

انسان تو را که روز ازل آفریده اند

جن و ملک ز حسن جمالت چه دیده اند

خالق ز ما چه دیده که اینگونه همچنین

گوید هزار بار که احسنت و آفرین

در ما حکایتی است به ژرفای زندگی

تسلیم حق شدیم و کردیم بندگی

یاران به راه راست ز بد برحذر شدند

همداستان و همقسم و همسفر شدند

از این سبب که بوده خدا داده اختیار

همراه ما که در همه جا بوده بخت یار

دنیا خوشان مست چه لبخند می زنند

بیچاره ای فلک زده در بند می زنند

چون روی خوش ز عالم فانی ندیده ایم

در خواب غفلتیم نه خلوت گزیده ایم

روز حساب محضر خالق چو می رویم

با کوله بار پست که شرمنده می شویم

ما جمله از سلاله این پاک آدمیم

با هم برابریم و مخلوق عالمیم

بودند یک گروه که در فکر مال و سود

کردند یک گروه دگر رکعت و سجود

گفتم سبب مپرس که با ما عنایت است

بر بندگان آدم  و جدم (هدایت) است

خرده نگاه

سبزه چشم مرا خاک نظر ناب کرد

لطف خدای جهان این همه بیتاب کرد

اوست که جان مرا لطف دهد این چنین

با همه خوب و بدم گشته به جانم عجین

چرخش دور جهان هست خدا فایقش

وارث چرخ جهان کس که نشد لایقش

خرده مگیر و بیا  کار جهان را ببین

پرده دیده نشد با دل و جان همنشین

برده کسی که در آن توشه خود را ببست

صحبت لطف خدا بر دل مشتاق هست

تا  لب شط  لبت آمده ام پر ز شور

صورت موج بلا شسته دلم نیست کور

هر که نگاه مرا عاقبت اینبار دید

حاصل عمر مرا با دل افگار چید

زود نگاه مرا یار چه سر پنجه کرد

راحت جان مرا او به طلب رنجه کرد

چاره کار مرا داده (هدایت) نوید

اشک زلال رخش موج روایت شنید

ساقی دل

بیدلی دارم بنازم من به آن

شوخ چشمی می کند با قلب و جان

شوخ چشمم را ز خود پنداشتم

در ورایش هیچ می انگاشتم

روح من در هر زمان نالیده است

روح من در تن چه رازی دیده است

باید آن ساقی خوش اورنگ را

یا که آن ساقی شب آهنگ را

سعی خود معطوف دارم هر زمان

تا که دل آگه شود خواهد امان

شوخ چشمی می کنی با دیده ام

از نگاهت دلبریها چیده ام

عشق هم شوری و حالی بایدش

عاشقی آن است دل خوش آیدش

علم دینت را شرابی کهنه کرد

ذهن و تن را هر زمان پر فتنه کرد

وه چه حالی دارد این سرگشته حال

وای من از صورتی آشفته حال

یاد دلبر از سرت بیرون کنم

یا که دل را این چنین پرخون کنم

تشنه دارد سوز و آهی بیش و کم

می رود سویی به راهی بیش و کم

تا کی از مستی خود فارق شدن

باز هم آبستن عاشق شدن

عشق در آن جلوه گه جانان توست

هر که آمد پیش جانت جان توست

کن تو پرهیزی ز هر عشقی پلید

آنکه داند از چنین عشقی برید

سوز دل آمد به نازی ای پسر

عشق مفهومش به بازی ای پسر

چون (هدایت) بود دل آباد دید

کنج خلوت او دلی را شاد دید

گواه دل

دل به ندایی غم مستانه داشت

رنگ رخی خود چه کلامی نگاشت

بار دگر این نگهم ناز داشت

بی تب و تابی به دلم راز داشت

این چه نگاهی به رخم مانده بود

یا چه نوایی به دلم خوانده بود

داد گواهی که تو کم کن ز خشم

تا که گواهی دهد این آب چشم

روز و شبی با دلت آرام  باش

غم به کناری بنه پر کام باش

از همه غم دور بمان بیقرار

بار دگر زود نشینی به بار

یاد سفر کار تو را شور داد

این همه غم از نگهت دور باد

پای سفر با تو همین جا نشست

پای جهان نیست تو را پای بست

ساحل دنیا به تو کارش نبود

با تو شدن نیز قرارش نبود

چونکه خدا خوب تو را دوست داشت

بذر محبت به دلت خوب کاشت

چیدن این میوه دنیا به کار

گو ندهد جز به کسی کردگار

خوبترین آنکه ز هر چیز اوست

اشرف مخلوق جهان نیز اوست

او که به این میوه دنیا رسید

مست شد او این همه غوغا چو دید

وقت رسیدن همه را شاد کرد

میوه جان را به جهان داد کرد

با تو بگویم ز چه این نام ماند

دست و دلی از چه به این جام ماند

ناظم این چرخ و فلک خوب خواست

تا که در این دید جهان خوب جااست

بهر چنین بنده بی جاه و نام

مصلحتش هست رسد او به کام

خواست شد این گردش دوار هست

هر که نفهمید شد آخر چه پست

روز تو می رفت به بازی چه خوار

دست و دلت نیست هماهنگ کار

توشه پر بار جهان شد چه پست

مزد تو از این همه خوبی چه هست

گر تو بخواهی دل خود را چو روز

توبه جان مشق تو باشد هنوز

دیر نشد وقت تمنا زیاد

رحمت حق بر دل و جان زنده باد

دیده خود از همه بد دور کن

هر چه بدی هست تو در گور کن

همچو (هدایت) دلت ارزنده باد

شر بدی از دل و جان کنده باد

سخن خیال

نیم جو عقلی به مغزم مانده است

روز و شب از دل سخنها خوانده است

آخر این افکار من بیدار بود

بار دیگر شعر من پر بار بود

هر چه را دیدم در آن پندی عجیب

رازهایی درد دل من شد نصیب

تار و پود شعر من از عشق بود

پرده های ذوق شعرم چنگ و عود

صبرش آمد تا سخن پایان دهم

در کنار خود قلم را وا نهم

صبر کن بهر عنایت صبر کن

چاره این باشد (هدایت) صبر کن

 رسم زمانه

من به جان دل داده ام دلداده ام هر جا تویی

بال پروازم تویی صاحب سخن بر ما تویی

چون زلیخا با منی هر جا شتابان می دوم

من ز کویت همچو یوسف با چه صبری می روم

با تو می گویم چسان با دل مدارا می کنم

وقت سختی این دلم را سنگ خارا می کنم

همچو شمعی تا به کارت بی سر و پا گشته ای

گر تو هم این گونه باشی بر جهانی برده ای

خوب بودن را به کارت زنده کن ای با خرد

دست محتاجی که دیدی نشنوم کردی تو رد

هر کجا دیدی کسی از پای افتاده است سخت

بر تو هم داده خدایت آن زمان اقبال و بخت

گر گرفتی دست مسکینی خدا رحمت کناد

چون خدا خواهد چنین کاری بر اعمالت فتاد

فایدت آنکس برد چون عاقبت اندیش بود

کار خیری چون رسد از دیگران هم پیش بود

سینه ات را پر ز خوبی کن دلت را ناب کن

هر دلی را مست دیدی شور حق را باب کن

آن لباسی را به تن کن دامنش پاکیزه است

دامنی آلوده بودن می کند دل را چه پست

دست را بر دامنی گیرم که بد جاهش نبود

چشم هر نامحرمی را پای آن راهش نبود

چون تکلم می کنی از حرف خود آگاه باش

علم را جویا بشو در کار خود پر خواه باش

هر چه را خواهی برای دیگران هم خوب خواه

راه خود را خوب جویی می شوی مانند ماه

خیزران را می توان سابید و کاغذ زاده کرد

هم بساطی را به چوبی از فلک آماده کرد

راستی را دوست دارم راستی کاری است خوب

دوستی را راست خواهم دوستی کاری است خوب

بهر مشتاقان خدا باشد پناهی ای پسر

عمر خود را نگذرانی در تباهی ای پسر

مونسی داری به دل آوای مستی می دهی

لنگ لنگان می روی این پای خود کج می نهی

دل به هر سو چون رود از کار خود شرمنده ای

با دلی سرشار از زشتی بدان خر بنده ای

کیست آن رهرو که در دنیا کجی شد کار او

در مثل آخر بدان پالان کاهی بار او

چاکرانی گر نمی دانند رسم این زمان

چون خری هستند پا بر گل به بازو پر توان

روی از هرکس بریدی نشنوم ای بی خرد

روی از خالق بریدی کمتری از هر چه دد

جای جای این جهان پندی به خود دارد چه فاش

راز آن را گر تو خواهی با خدا رو راست باش

تا دعایی بر دلت آمد خدا را یاد کن

نور حق بر دل نشیند هر بدی را داد کن

گر تو خواهی می توان در هر زمان برگشت زود

تا خدایی هست لطفش بر جهان معلوم بود

غایبی از دیده ها آخر کریما ای خدا

جلوه گر کردی جهان را آیتی دادی به ما

عیب ما را چونکه ستاری به هر بیننده ای

هر چه عصیان بود از مخلوق انسان دیده ای

فیض خود را باز هم بر جان ما ارزان بدار

شاید این دل بار دیگر هم نشیند چون به بار

کردگارا خالقا رحمی بکن بر بنده ات

تا در آن دنیا نباشد این چنین شرمنده ات

توشه اش را این (هدایت) خوبتر آماده کرد

چون بهاری بود و بر دل یک مروری ساده کرد

نفس عمل

عبادتها همین اعمال نیک است

از این اعمال بر دل حال نیک است

نیازی را نمازی می رباید

اگر شیطان گناهی را ستاید

مبادا بر دلت ننگی بماند

که شیطان بر دلت سنگی نشاند

تمنایی به دل دارد رحیما

گره در کار می ماند کریما

هر آنکس چون سرایی امن خواهد

بباید از تمنیات کاهد

چه کس را این سزد ما را کمک حال

بود هر فرد تنها را کمک حال

در این دنیا به هر جا مانده بودی

چنین دل را به هر سو رانده بودی

شریکی گر ز کارش مانده باشد

در آن ره دیگری وامانده باشد

بیا با ما بمان در راه آخر

نگاهی کن بر این یک ماه آخر

خیالی را ببر از یاد آخر

تو پوچی را بده بر باد آخر

پیامی را چنین از خود شنیدم

ندانستم که تا مقصد رسیدم

جوابم را گرفتم از (هدایت)

کنم بر جان و دل هر دم روایت

مشق جان

آن یکی افتاده در خم مست می

و آن دگر هر دم ببین او کرده قی

مست دنیا شد دلش با می ببین

ز آب و گل بر جا بماند خشت کین

مست می بودن دلی را کور کرد

از خدای مهربانش دور کرد

همنشینش گشت آن شیطان شر

مست و پاتیل است این چشمان شر

در نگاهش جهل غوغا می کند

نفس را این جهل رسوا می کند

نفس اماره است بر دل حکمران

تا که ابلیس است بر او ساربان

تیر ابلیسی اگر بر دل نشست

نیک دان کشتی جان بر گل نشست

پیر از مستی دلش سنگین شده است

خم ز مستی این چنین رنگین شده است

پیر دنیا شو نشو پیر شراب

روز محشر دل بماند در عذاب

دار دنیا ای پسر ارزش نداشت

آنکه دل را در سرایی جا گذاشت

جاهلی با مشق می دل داشت کور

غیر از آن هم می شود از خویش دور

ساعتی با می که شد عمرش تباه

هر زمان او  با خودش می گفت آه

زار شد دل نزد ا... الصمد

با توکل حق کند او را مدد

بر دلت گر توبه ای آمد بدان

زود استغفار را بر دل بران

چون (هدایت) بر دلت زنگی زند

لطف یزدانی به دل رنگی زند

سعی تباه

بدان میخوارگی فعلی تباه است

نمی دانی که می خوردن گناه است

نصیحت می کنم جان را خبر کن

چرا زشتی کنی از بد حذر کن

اگر می خورده ای توبه بکن زود

دروغی هم نگویی آخرش بود

سخن از شخص نادانی شنیدن

رخی شیطان صفت را باز دیدن

عجب مستی تو را بد حال کرده

چنین شیطان تو را اغفال کرده

اگر روحم به روزی کرد پرواز

نباشم روز محشر با تو همراز

که بد مستی تو را زیر و زبر کرد

تو را غافلتر از هر بی خبر کرد

کدامین کس تو را می خواند ای دوست

کدامین جان به دل می ماند ای دوست

مگو با من که این سر با تو گویم

نمی خواهم دلم را در تو جویم

ولی اکنون بگویم این سخن را

که آخر نیست جایی خوب هر جا

بگو پندی گرفتم از (هدایت)

بگویم بار دیگر کن عنایت

عمل دنیا

عادت زشت عجب از تو در آورده دمار

چهره یار ببین مانده به دیدار خمار

ساعت کار تمام است ولی عمر هدر

رفته و هیچ جزایی که نمانده است به در

جامع جمع تو این بوده در این دیر خراب

نامه روز حسابت که چنین رفت بر آب

دانه کشت چنین مزرعه ای نیست به بار

سینه غمزده ای هست ولی نیست به کار

از دل غمزده ای هر چه شنیدیم سخن

صاحب دیده چرا مانده در این راه کهن

موزه ما همه پاره است به راهی که در آن

راهرو راه نپیموده رسیده است عیان

صورت یار ببین مانده به این راه دراز

شوق تو دیده او کرده چنین عاشق و ناز

دیده اوست چو پرگار نگاهش همه مست

چون گل پخته هر کوزه گری زود شکست

هرزگی هم ز نگاهی غم دل داشت به لب

تا دم مرگ چرا یار سرش پر ز طلب

این سخن را بشنو پیر مغان گفته ز لطف

بهر تو نیز که پندی به بیان گفته ز لطف

گور تو خاک جهان است مگو دربدرم

روضه ما همه روزه است ببین چشم ترم

خانه پیر مغان خان معبود شده است

گنه اصغر و اکبر ز چه مردود شده است

غایت عمر کسی برد که دنیا ز پیش

آمده تا که نبیند همه شرمندگیش

جامه زهد به تن کن برو تا عرش خدا

بت تو نیست به جان هر چه تهی بود خطا

شاهد شهد و تمنا کس دیگر بشنید

فاتح علم و عمل با تو (هدایت) برسید

دنیا دوست

کار دنیا را چه کارش با تو بود

یا که از این راه خواهی چند سود

تیرگی را در نگاهت خوانده ای

دردمندی و به دنیا مانده ای

بوده فکرت چند روزی بگذرد

لیک گویم از تو دنیا نگذرد

خاک بر آن سر که دنیا دوست بود

داشت بر سر او هوایی همچو خود

خون خود آلوده ای با ترس و بیم

بوده آمالت به دنیا زر و سیم

راه خود را راست جو بی ترس و بیم

هست راهی راست راهی مستقیم

کارها وفق مراد است ای پسر

گر نکردی فکر آمد دردسر

ناکجا آباد شوقش در سر است

چونکه راهی راست راهی برتر است

راستی در کار باشد بهتر است

کار تیماری بدان با مهتر است

داوری از حق بخواهی خوب هست

برده آنکس بار خود را خوب بست

توشه ات زیبا است از پر کردگی

پیش بردی کار خود با سادگی

با (هدایت) باش و بر لب خنده کن

روی زشتی را بیا شرمنده کن

گرمی نفس

با هر نفسی به سوی تو می نگرم

چون در طلبت ز کوی تو می گذرم

هر دم که تو را صدا زنم ای گل من

هر لحظه تو را صدا کنم ای گل من

آنجا که دلم به سوی تو پر زده است

زشتی و بدی چرا ز تو سر زده است

شاید نفسش که باعث خیر شود

روزی برسد که جانب خیر رود

گویم همه جا چرا غم جان بخوری

هین در عجبم چرا غم نان بخوری

گر یاد خدا بر این دلت جای فتاد

از لطف خدا که روزیت گشته زیاد

آن وقت (هدایتی) که واجب بشود

تا بار دگر که عیب حاجب بشود

افسانه مرغ حق

ای مرغ سحر بیا تو اینبار

این شوم صفت ز تن تو بردار

چرخی به جهان بزن تو یک دم

تا زود غمی ز دل شود کم

امشب تو چرا گرفته حالی

آرام چرا به دل بنالی

زشتی تو به این زمانه دیدی

رفتی ز شبی فسانه چیدی

جنبش ز تو این ترانه از تو

جوشش ز تو این فسانه از تو

دور از تو بود سیاهکاری

فرصت چو رود نیاید آری

تا ناله ز آسمان شنیدی

فریاد به این زمین ندیدی

سر گشته چرا شدی تو اینبار

پای از چه کشیده ای ز این کار

برخیز بزن به راه دشوار

همت تو بکن زیاد در کار

وا کن دل خود ز هر چه آنی است

برگرد ز هر چه جای فانی است

دل را تو به سوی یار بسپار

بر درگه حق دلت صفا دار

آواز دلت عیان نمی شد

شب در نظرت نهان نمی شد

یکبار دگر بخوان ترانه

تا باز شنیده شد فسانه

درمانده نشو ز کار فردا

یادت که نرفته شام یلدا

سوگل تو شدی به باغ آری

پرواز کنی چو زاغ آری

با دل چه کنم گرفته حال است

بر سینه من غمی وبال است

آغاز شب است و دل خراب است

آشفته دلی مرا عذاب است

با این همه شور و غیرت از درد

این پند و سخن نتیجه ای کرد

اینبار سخن ز من شنیدی

پندی تو در این سخن ندیدی

گر پند و (هدایتم) شنیدی

این گفته ما به جان خریدی

صحبت همیشگی

دلگیر شدم ز هر سیاهی و بدی

بیزار شدم ز هر تباهی و ددی

دلشاد شدم بسان پاک باختگان

مسرور شدم چنان خاک باختگان

سرمست شدم از این دو روزی که گذشت

بر صحنه ذهن ما چنین نقش ببست

این وقت چه وقت آمدن بود امان

هر لحظه عمر با (هدایت) تو بمان

خدا تا به کجاست

گفتند به شخصی که جهاندار خداست

این دون جهان تا به خدا از چه جداست

او گفت بگویم چه سوالی است به جا

هر چند خداوند ز ما بوده جدا

از شیخ دگر هم سخنی گشته بیان

چون گفته آن شخص بتر نیست بدان

این شیخ چنین داده قسم هین تو بسوز

هیهات لباسی تو ز این فکر مدوز

نا پخته تر از صحبت آن شخص نبود

از صحبت آن شخص رسد بر تو چه سود

راهت به رهش فاصله ای بیش نداشت

آخر که خدا در دو جهان خویش نداشت

ره یک نفسی از دل من تا به خداست

این راه بگویم که ز این نفس جداست

آنکس که دلش خواست مسلمان بشود

باید به دلش نفس که قربان بشود

اینبار صدایی به دلم گفته بیا

گیرا سخن آویزه گوشت بنما

خاموش (هدایت) که سخن گشته تمام

بر نفس نجنبی بزند بر تو لگام

نگاه جاهل

بیننده چو دید راز هستی

نادیده گرفت ناز و مستی

گم گشت درون هر سیاهی

بر بست ز هر نشان نگاهی

آزار به حال زار خود داد

او رنجه به راهکار خود داد

آگاه هم او نشد دو روزی

بر خود بخرید این تموزی

نشنید که دل چگونه هر بار

نالیده به روزگار بسیار

او از همه حال ما خبر دار

این راز تو را بود نگهدار

با مال حلال کن قناعت

تا روز دگر شوی شفاعت

با یاد اله حق تعالی

بر درگه راه حق تعالی

پاکی برسد به حال و احوال

گم هم نشود بدی اعمال

این ماه به جای خود نشانش

هر عشق به جای خود گمانش

با ناز و کرشمه کس نجویید

این راه به آخرش نپویید

برخیز که وقت تنگ آمد

این بی صفتی چه ننگ آمد

اینبار بیا تو ای (هدایت)

با ما تو بخوان ز نو روایت

زندگی

زندگی ای زندگی ای زندگی

دل بنالد از تو با درماندگی

سوز دل را من به پایت ریختم

سوختم با زندگی آمیختم

با دلم امشب مدارا می کنم

یا که دل را سنگ خارا می کنم

کاش کوهی صبر بر دل داشتم

کاش در خود دشت گل می کاشتم

چون دلم می خواست یک بلبل شوم

یا به پایت بوته ای پر گل شوم

سال وماهی از کناری می رود

زندگی هم بهر کاری می رود

زندگی را چون حبابی مرده بین

زندگی را چون سرابی مرده بین

زندگی با من تو هم حرفی بزن

با نگاهی بر دلم آتش مزن

تا که شاید روز ازهم بگسلد

یا که شاید غصه آسان بگذرد

وای من ای وای من ای وای من

باز شد آشفتگی رسوای من

گریه ام بر چهره ام آخر چه زود

غم ز این آشفتگیها می ربود

در پیم می گشت آشوبی شدید

تا که باز آید نهیبی هم پدید

این هدایت بود دل را زنده کرد

تا دلش را این چنین پر خنده کرد

زندگی بر این دلم پر می زند

با دو دست خویش بر شر می زند

این چه سری از پیم می رفت زود

زندگی هم خوب درسی داده بود

باز آهنگی به دل جنبید و گفت

بر جهان از بی کسی خندید و گفت

نشنوم یکبار پایت رفته کج

ورنه می گویم به دل افتاده لج

مرد باشی غم به دل سر می کنی

گوش این افلاک را کر می کنی

ابلهی را باز در این سر کنی

با سخن هم دیده ات را تر کنی

زود لعنت کن تو هم شیطان شر

تا خدا هم باز آید پشت در

می توان چون رود آبی دید و رفت

می توان با زندگی خندید و رفت

می توان خوش بود و دل را شاد کرد

می توان غم را ز دل آزاد کرد

زنده بودن با دلی غمگین چه سود

هر صدایی زندگی را می ستود

شادمانی بر دلم آمد چه زود

آرزو بر چهره ام گل می نمود

آخر از شادی دلم آباد بود

تا چنین خوش بود و دل آزاد بود

عاقبت با زندگی سر می کنم

این خمودی را ز تن در می کنم

زندگی زندان نشد با من هنوز

زندگی پر غم نشد بر تن هنوز

زندگی بی غم چه زیبا می شود

زندگی منشور فردا می شود

زندگی را من برایت می خرم

عاقبت دل را به پایت می برم

باز من اینبار هم حامی شدم

شاید امشب با دلم نامی شدم

چون (هدایت) بود غم را ساز کرد

تا دلی را عاقبت پر ناز کرد

راه شناسی

دل مایوس هین آشفته حال است

دل مایوس بر گردن وبال است

گمان داری جهان را این دو روز است

به پایش هر گناهی پر ز سوز است

خدا را یاد کن زیرا به هر سو است

بدان از بندگان شایسته تر اوست

جزایی بر تو اما این خدا داد

بهشت و دوزخی را هم جدا داد

چرا دوزخ مکانی پست باشد

که راهش عاقبت بن بست باشد

بدان راهت در این دنیا کجا بود

که کشتیبان همان یک ناخدا بود

گناهی بر دلت آمد خدا را

به یاد آور خدا بخشد خطا را

نفس در سینه می نالد به این دل

که تن شیدا چه می بالد به این دل

تو را از خاک دون چون آفریدند

سرشتی پاک بر این دل گزیدند

نباید دل به آن خوشتر بداری

تو باید نفس را راحت گذاری

سرابی را نجو زیرا تباهی است

هوایی در سرت هر گونه واهی است

اگر تن را به راهی پست راندی

و یا دل را به کاری زشت خواندی

در آن دنیا دلت از سنگ باشد

و روحت خسته از هر ننگ باشد

نهان کن گر صوابی را بیش کردی

تو رحمت را بدان بر خویش کردی

بزودی راه را از چاه بشناس

به جز خالق خدایی بیش نشناس

(هدایت) پیشه ای را باب کن دل

دلت را این چنین بیتاب کن دل

گواه زنده

دل خشکیده من جوهرش گشته تمام

دل تبدار چرا سفرش گشته تمام

نه بهاری نه گلی در دولت بگشا

غم ما راز تو شد سبدی تازه کجا

دل غمدیده من غم دل ساز کنم

دل دیوانه من سفر آغاز کنم

اگر این گفته ما به دلت باز نشست

غم دل بر تو عیان خبری تازه که هست

تا که از راز دلم تو که آگه شده ای

سخنم را تو شنو که تو هم زنده دلی

رخ پرپر شده ام همه دلها ببرد

تا (هدایت) برسد ز جهان دل بکند

هوای عشق

دل من عشق عجیب است عجیب

دل من عشق غریب است غریب

به دلم رفتم و از یار شنید

دل غمگین چه طلبکار شنید

همه غم بر دل تو چیره شده است

که نگاهی به دلت خیره شده است

نظری غم به فراغت برود

نکند عشق سراغت برود

ز خیالی غم ما گشته تمام

چه عجب تلخی غم مانده به کام

من و تو حرف (هدایت) شنویم

سر سوزن به غمی رنجه شویم

در یاد فراق شمع

ای شمع هزار بار چشمم

می گشت به کارگاه جسمم

گویی که تغزلی به دل داشت

از خرمن معرفت چه برداشت

هر جا به دلم نشانه ای داشت

اشکی به رخم بهانه ای کاشت

چون رفت جفا به کار عمری

شوریده سری است وقت امری

با یاد تو دل خطا نمی رفت

آری به رهش جفا نمی رفت

در راه به هر کران پریدی

آشفته دلی به جان خریدی

نسلی که رود تو ماندگاری

در کار تو نیست دلسپاری

دیروز شدی شریک راهم

امروز تو می کنی نگاهم

این دیده چه شد به یاد او مرد

در یاد فراق شمع پژمرد

چون راهبری (هدایتش) تو

این نکته جان روایتش تو

قلب و قلم

قلب قلم را به خطا ساز کرد

صحبت خود را ز سر آغاز کرد

گفت قلم گو تو چه بارت هنوز

این تپش از من تو چه کارت هنوز

قلب خودش رنجه شود بی فریب

درد دلش تازه شود بی شکیب

گفت قلم سر درونی خویش

کز سر صدقی است که آورده پیش

سوز قلم سوز خودش نیست نیست

سوز دلی غمزده از کیست کیست

گر چه قلم را نفسی برده بود

قلب مرا مشتریش کرده زود

شور قلم راز به دل مانده است

سوز قلم عشق ز دل خوانده است

قلب و قلم هر دو گواهی دهند

آیت خود را به هوایی برند

دوست تر از من کس دیگر ندید

چونکه قلم راز دلش را که دید

آنکه دلش با قلمی زنده بود

از دل او مشق کنم هر چه زود

هر چه بگوید بنشانم به بار

جوهر خود را بفشانم به کار

از سر سوزی بنگارم چه سخت

این همه غم کرده تو را شور بخت

آتش دل کرده مرا بیقرار

لیک تو را آتش غم کرده خوار

آنکه قلم را ز ادب دور کرد

سوز قلم را به تبی کور کرد

توشه این راه کسی بر گرفت

تا که قلم با دل او سر گرفت

هر که نفهمد دل خود را چه باخت

وانکه بفهمید (هدایت) شناخت

معلم

به یاد آورده ام استاد خود را

دو روزی رفت اما هست پیدا

نظر کردم به ایامی چه پر سود

که رفت از دست ایامی چنان زود

به نظم آورده ام اعمال استاد

بخواهم دید آیا خوب افتاد

معلم دل قوی دارد به کارش

که سختی بر نمی دارد قرارش

چنان بر لب کلامی پر گهر داشت

به صورتهای گوناگون هنر داشت

معلم هست در راهی الهی

قدم برداشت با هر سوز و آهی

چو شمعی گشت او در راه دانش

که سعیش نیست کمتر از نیایش

بر این منوال تا بر کار پر سود

که با آشفتگیها پر ز غم بود

غمی بر دل به سنگینی مردن

به سنگینی چوبی تازه خوردن

سکوتش غم ز دلها باز می کرد

ز بسم ا... سخن آغاز می کرد

به گفتن هیچ کس مثلش ادب دان

نه کس را بود یارایش سخندان

کلامش همچو یک در است و زر نیز

بگو با من سخن از پر هنر نیز

به گفتن او کلامی ژرف می زد

که او با بچه هایش حرف می زد

که شاگردان خود را با خبر کرد

کلاس درس را او پر ثمر کرد

نگاهش با کلامش همسفر بود

بدان از خشم و نفرت بر حذر بود

معلم گر نباشد جان نباشد

که هر مشکل به ما آسان نباشد

مدارا می کند با هر جفایی

صدایش می رسد با یک صفایی

دو روزت گر رود با هر چه سختی

مرادت می رسد با نیک بختی

سلامم را بگیر هر دم به از این

که من هم با تو می گویم به از این

تو بودی درس اخلاقت به سر رفت

نبودی عمر من هم در به در رفت

به سختی راه را طی کرده بودی

ز سعیت مشکلی کم شد به زودی

بیا این جامه را در کن تو امروز

که فردا روز تو باشد چو دیروز

معلم چون که دل را شاد کردی

تو خوبی را ز بد ارشاد کردی

تو بودی یکی دلی آباد کردی

نبودی عمر ما بر باد کردی

به اذهان نور دانش باب کردی

تو دلها را چنین بیتاب کردی

معلم این چه شد بر من مجسم

به نادانی خود بودم مسلم

به کوشش رادمردانی قوی دست

ز بازوهای فکرت بارور هست

نوا سر داد او با لحن غمدار

خطا کاری چه حاصل دست بردار

عمل کردن مرادت باشد ای دوست

عمل کردن به کارت باشد ای دوست

که نادانان به کویی ره نیابند

به هر بیراهه ای پا می گذارند

تو هم امروز درسم را به دل کن

که فردا روی سستی را خجل کن

کلامت را به دل می خوانم امروز

که درست را به سر می دانم امروز

اگر داری به کارت باز ایمان

بیا دستم بگیر اینبار ای جان

تو درست بوی دین می داد هر روز

صدایت بر دلم سر زد چه پر سوز

که حق آواز داده بیدلان را

که نورش می نوازد عاشقان را

به رخ داری تو هم نور خدایی

به پاکی می دهی دل را صفایی

چنان گفتم فراغت را به تقصیر

ز من هم در گذر از راه تدبیر

بدانی تا به کویت پا نهادم

بگویم پند و اندرزت به یادم

معلم گر شوی آری چه خوب است

معلم پیشه ای کاری چه خوب است

اگر روزی سراغم با تو افتاد

به جا می آورم من حق استاد

معلم گر به هر جا بود جایت

سلامی را فرستم از برایت

(هدایت) حق مطلب را رسانده

که در سر بذر دانش را نشانده

 خویشتن شناسی

نسل من از نسل ایمان و وفا است

این دلم با عشق جویای خدا است

رادمردی درس دین داده مرا

در وجودم جلوه ها کرده خدا

فعل من از دل که بر خواست برون

چون نوشتم شعر از یاد درون

دفترم را باز کردم به مرور

سینه ام آگاه شد پر ز سرور

مرحبا بر این (هدایتگر) من

آخر این دل شد روایتگر من

افسانه شعر

شکایت از تو دارم ای سخندان

مرا از یاد خود غافل مگردان

نگو این شعر شعری بی ثبات است

که این شعرم به پایت چون زکات است

نگویم شعر دیگر خود تباهی است

که هر شعری به شاعر همچو آهی است

نوایی بر لبم خوشتر ز بلبل

نگاهم نیز زیباتر ز هر گل

بسی سیلی بخوردم از زمانه

تو را آگه کنم از این فسانه

دلم می خواست باشم با تو آگاه

که با این شعر باشم با تو همراه

بگیری پند بردی چند روزت

نگیری پند خواهی کند گورت

جهان یک راه دشوار است و کوتاه

نجنبی مانده ای با ما در این راه

بگو با من (هدایت) خوب خواندی

دلم از تیرگیها زود راندی

 از مردم شنیده ام

جلوه های یزدانی (1) شکل عبدالرحمن جامی